چهار بیتی های - سری اول

چهار بیتی های از سیر نیاز

حلیم و نرم دل باش بر نیازت
مرقص بر دول و هم بر سُر و سازت
اگر یزدان بخواهد اندرین دم
کند شرمسار ترا از سُر و رازت

سوالی کرده در قلبم ندائی
ز سُر بودن ارض و سمائی
خدا را عابد و باش این جواب است
که ذکر آمد بر این امرِ گواهی

نه مظلومی، نه بر ظُلم داری عادت
نه پول و خانه و جایداد شادت
پی نیکی که سرگردان گشتی
نیکو آنست که یزدان پند دادت

نیازم بر تو حرف پُر بهایی
همان حرفِ که دور کرد از گناهی
بتو یزدان بگفتا ای غلامم
به پنهانی مگیر دوست نسائی

دلم گرفته است

امشب آنقدر دلم گرفته که میخواهم تا سحر بگیریم

آنقدر بگیریم که تا زپای بیفتم

آنقدر بگیریم تا آنکه بمیرم


میخواهم تا تنها و تنها باشم

نه برقی و نه زرق و نه آب و نه نانی

میخواهم چشمانم بسته باشد

هیچ انسانی و هیچ موجودی دیگری در ذهنم خطور نکند

میخواهم از هر مخلوقی فرار کنم

جز خدایم به کسی نه اندیشم

جز او سخن به زبان نیاورم

جز تصویر او چیزی را نبینم


ای کاش غار کوه را سراغ میداشتم

یا پهنه دشتی را،

یا عمق چاه را،

تا خود را دور و دور و دور ز دنیا میگشتاندم

تا آنقدر گریه میکردم که همه چیزم فراموشم میشد

ای کاش و ای کاش و ای کاش